اداره مهاجرت کانادا معافیت مجوز کار از ارزیابی تاثیر بازار کار را برای نیروی متخصص موقت دشوارتر
اداره مهاجرت کانادا معافیت مجوز کار از ارزیابی تأثیر بازار کار (C11) را برای نیروی کار متخصص موقت دشوارتر می‌کند- بخش اول
C11 از برنامه پویایی بین المللی (IMP) که تحت R205(a) مجوزهای کار برای افراد خوداشتغال و کارآفرین را پوشش می دهد در زیرشاخه منافع قابل توجه برای کانادایی ها قرار دارد. در ماه نوامبر ۲۰۲۲ اداره مهاجرت، پناهندگی و شهروندی کانادا تغییرات عمده ایی در معیار صلاحیت مجوز کار معاف LMIA کد C11 ایجاد کرد.
بررسی اجمالی C11
اداره مهاجرت کانادا مطابق مادهR205(a) از قانون حمایت از مهاجرت و پناهنده‌‌ه وقتی کار یک تبعه خارجی برای شهروندان کانادایی یا ساکنان دائم منافع یا فرصت‌های قابل‌توجه اجتماعی، فرهنگی یا اقتصادی ایجاد فراهم می‌کند، تحت شرایط بسیار خاصی می‌تواند تعیین کند درخواست‌های مجوز کاری نیازی به تأییدیه ارزیابی تأثیر بازار کار ندارند. C11 عبارت است از کد اداری معافیت ارزیابی تأثیر بازار کار که این امکان را فراهم می‌کند تا برخی از اتباع خارجی واردشده به کانادا به‌عنوان کارآفرین یا خوداشتغال با ایجاد یا حفظ کسب‌وکاری منافع قابل‌توجهی ایجاد کنند. C10 گزینه دیگری در کد معافیت گسترده‌تر ارزیابی تأثیر بازار است. این کد مربوط به نیروی کار متخصصی است که واجد شرایط خاص برای معافیت C11 نیستند، اما بازهم می‌توانند منافع قابل‌توجهی ایجاد کنند و ممکن است اداره مهاجرت کانادا بازهم آن‌ها را به‌صورت موردی ارزیابی کند.
دستورالعمل های جدید برای اصلاحیه‌های این گروه
اداره مهاجرت کانادا کد C11 معافیت مجوز کار از ارزیابی تأثیر بازار کار را با دو زیرگروه اصلی خود به‌طور رسمی به رسمیت شناخته است. برخلاف گذشته، حالا بر مبنای قصد متقاضیان برای برنامه‌ریزی مهاجرت دائم یا موقت به کانادا، دو گروه رسمی وجود دارد: (الف) نیروی کار متخصص موقت دارای قصد موقت اقامت در کانادا و (۲) داوطلبان تجاری با سکونت دائم با قصد دوگانه.
متقاضیان ذیل گروه نیروی کار متخصص موقت با قصد اقامت موقت تمایل دارند به‌صورت موقت (معمولاً فصلی) وارد کانادا شوند تا کسبوکار موجود خود را راه‌اندازی کنند. دستورالعمل اداره مهاجرت تأکید می‌کند که آن‌ها معمولاً افراد خوداشتغال هستند. به‌طور مشخص، این متقاضیان با داوطلبان کارآفرین یا خوداشتغال ذیل برنامه‌های داوطلبی استانی یا برنامه‌های فدرال یا کبک فرق دارند. بنابراین، افراد خوداشتغال و کارآفرینانی در این گروه قرار دارند که فاقد پذیرش از برنامه‌های داوطلبی استانی یا برنامه‌های فدرال SUV هستند.
در گروه دوم، گروه داوطلبان تجاری دارای سکونت دائم دوگانه شامل حال کسانی است که به دنبال ورود به‌عنوان داوطلب تجاری برای شروع یا راه‌اندازی کسبوکار هستند تا واجد شرایط برنامه‌های داوطلبی استانی یا گزینش کبک به‌عنوان کارآفرین یا الزامات ویزای تجاری فدرال استارت‌آپ شوند. ذیل این گروه، داوطلبان برنامه‌های داوطلبی استانی ، خود‌اشتغالی کبک و داوطلبان ویزای استارت‌آپ (فقط ضروری‌ها) قرار دارند. داوطلبان برنامه‌های داوطلبی استانی برای پذیرش در برنامه مهاجرت تجاری استانی ابتدا باید به استان یا ناحیه درخواست بدهند. اگر داوطلبی تائید شود، آن استان یا ناحیه نامه معتبر در اختیار آن‌ها قرار خواهد داد تا قبل از اینکه بتوانند درخواست سکونت دائم در کانادا همراه با نامه تائید داوطلب یا گواهی گزینش کبک را بدهند، مجوز دوساله کار بگیرند. گروه دوم مشمول این ماده نمی‌شود، البته تلاش می‌کنم نگاهی عمیق‌تر به گروه اول و معیار جدید صلاحیت داوطلبان داشته باشم.
وقتی متقاضیان مجوز کار SUV مشمول کدهای متفاوت معافیت ارزیابی تأثیر بازار کار A75 می‌شوند، تأکید بر این نکته حائز اهمیت است که قرار دادن مجوزهای کار SUV ذیل C11 منطقی نیست.
برای نیروی کار متخصص موقت، افراد خوداشتغال و کارآفرینان دو زیرگروه وجود دارد
با توجه به اینکه احتمالاً حتی نیروی کار متخصص موقت مشمول C11 که قصد اولیه برای سکونت دائمی در کانادا ندارند هنوز می‌توانند از طریق برنامه‌های مبتنی بر مهارت یا مبتنی بر تجارت برای سکونت دائمی در کانادا درخواست بدهند، تقسیم آن‌ها به دو زیرگروه تفاوت زیادی ایجاد می‌کند. برای مثال، کارگر خوداشتغال در کانادا واجد شرایط حضور در کلاس تجربه کانادایی نیست، درحالی‌که کارآفرین مجاز به حضور است، اما اداره مهاجرت کانادا فارغ از این واقعیت قانونی این موضوع را کاملاً شفاف کرد که هیچ‌یک واجد شرایط گروه تجربه کانادایی نیستند. درعین‌حال، اگر آن‌ها بتوانند حداقل یک سال تجربه کار بین‌المللی ارائه کنند، به‌عنوان نیروی کار متخصص ماهر فدرال طرح مهاجرت سریع، تا امتیاز ۲۰۰ واجد شرایط امتیازهای اضافی تدارک اشتغال هستند.
از جنبه قانونی دو نوع ساختار تجاری وجود دارد که یکسان نیستند. خوداشتغال شخصی است که به‌عنوان مالک کسبوکار برای خود کار می‌کند و به‌ندرت افراد خارج از اعضای خانواده خود را استخدام می‌کند، درحالی‌که کارآفرین شخصی است که کسبوکار یا کسب‌و‌کار‌هایی را سازمان‌‌‌دهی یا اداره می‌کند و برای انجام این کار بیش از ریسک‌های مالی عادی مخاطره می‌کند. آن‌ها کارکنانی غیر از اعضای خانواده خود را استخدام می‌کنند تا فعالیت‌های کسبوکار را انجام دهند.
اما، اداره مهاجرت کانادا روشن نمی‌کند که آیا تأسیس کسبوکار در کانادا فرقی دارد یا خیر. شرکت در اصطلاح حقوقی موجودیتی حقوقی با شخصیت حقوقی جدا از مؤسسان آن است. رئیس شرکت که مالک آن نیز هست لزوماً خوداشتغال نیست، چون کارمند شرکت است.